Grupa nasza powstała kilka lat temu. Założycielami jej byli członkowie Oazy Rodzin a pierwszym opiekunem był ks. Adam Kempowicz. W krótkim czasie zaczęło przybywać uczestników spotkań, ktore odbywały się i odbywają raz w miesiącu. Rodzinna atmosfera panujaca na wszystkich spotkaniach jest jednym z atutów.Oprócz strawy dla ducha czyli rozważań nauczania Ojca Świętego Jana Pawła II oraz dyskusji na ten temat, jest jeszcze coś dla ciała. Są pyszne ciasta wypiekane przez nasze panie oraz wspaniała kawa i herbata parzone przez nieocenione kucharki probostwa. Obecnym opiekunem grupy jest ks. Piotr Larysz, który dał się poznać nie tylko jako dobry duszpasterz ale również jako wspaniały organizator pielgrzymek. Grupa nasza jest otwarta dla wszystkich, którzy chcieliby pogłębić swoją wiedzę i zgłębić nauczanie JanaPawła II oraz włączyć się w zacieśnianie więzi między parafianami. Serdecznie zapraszamy

Józef Rajman

Spotkania w roku 2009/ 2010 odbywają się w następujących terminach: 14.09; 12.10; 9.11; 21.12; 11.01; 8.02; 15.03; 12.04; 10.05; 7.06.

Na spotkanie zapraszamy każdego, któremu bliska jest postać Jana Pawła II – jego słowa i gesty.

Serdecznie zapraszamy na spotkania w poniedziałek o godz. 19.00 do salki na probostwie. W tym roku rozważamy i wzajemnie dzielimy się treścią encykliki „Redemptoris missio” Jana Pawła II

Fargment z encykliki „Redemptoris missio”

Rozdział V Misyjne drogi

41. Działalność misyjna polega jedynie i wyłącznie na okazaniu planu Bożego, czyli Epifanii, i całkowitym jego wypełnieniu w świecie oraz w jego historii, w której Bóg przez misje jawnie realizuje historię zbawienia68. Jakimi drogami zdąża Kościół do osiągnięcia tego celu? Misje są rzeczywistością stanowiącą jedną całość, ale zarazem złożoną, i są spełniane na różne sposoby; niektóre z nich posiadają szczególne znaczenie w obecnej sytuacji Kościoła i świata. Pierwszą formą ewangelizacji jest świadectwo

42. Człowiek współczesny bardziej wierzy świadkom, aniżeli nauczycielom69, bardziej doświadczeniu, aniżeli doktrynie, bardziej życiu i faktom, aniżeli teoriom. Świadectwo życia chrześcijańskiego jest pierwszy i niezastąpioną formą misji. Chrystus, którego misję przedłużamy w czasie, jest „Świadkiem” w pełnym tego słowa znaczeniu (por. Ap 1, 5; 3, 14) i wzorem chrześcijańskiego świadectwa. Duch Święty towarzyszy drodze Kościoła i włącza go w świadectwo, które On sam daje Chrystusowi (por. J 15, 26-27).

Pierwszą formą świadectwa jest samo życie misjonarza, rodziny chrześcijańskiej i kościelnej wspólnoty, które uwidacznia nowy sposób postępowania. Misjonarz, który mimo wszystkich ludzkich ograniczeń i braków żyje w prostocie na wzór Chrystusa, jest znakiem Boga i rzeczywistości transcendentnych. Ale wszyscy w Kościele, starając się naśladować Boskiego Mistrza, mogą i powinni dawać takie świadectwo70, które w wielu wypadkach jest jedynym możliwym sposobem bycia misjonarzami.

Kościół wezwany jest, by dawać świadectwo Chrystusowi, zajmując odważne i profetyczne stanowisko wobec korupcji świata politycznego czy ekonomicznego, nie szukając dla siebie chwały i dóbr materialnych, używając własnych dóbr na służbę najuboższym, naśladując prostotę życia Chrystusa. Kościół i misjonarze winni także dawać świadectwo pokory, najpierw w stosunku do samych siebie, wyrażające się w umiejętności dokonywania rachunku sumienia na płaszczyźnie osobistej i wspólnotowej, by korygować we własnym postępowaniu wszystko to, co jest antyewangeliczne i zniekształca oblicze Chrystusa.